Ο Λ Ι Σ Τ Ι Κ Ε Σ Θ Ε Ρ Α Π Ε Ι Ε Σ
Η δεύτερη αυτή συγγραφική μου δουλειά, ήρθε να ανοίξει με έναν μαγικό θα έλεγα τρόπο για εμένα, νέα λογοτεχνικά μονοπάτια και ορίζοντες. Προσπαθώντας να αγκαλιάσω το παιδί που κρύβω ο ίδιος μέσα μου, καθώς επίσης και όλα εκείνα τα λάθη, τις προσκολλήσεις και τις εξαρτήσεις που είχαν επηρεάσει την ενήλικη ζωή μου, ήρθε το ιπτάμενο σαλιγκάρι να με απελευθερώσει. Γεννήθηκε η ιστορία του πλάσματος, που ενώ η φύση του είναι να έρπεται, εκείνο ονειρεύεται να πετάξει. Μετουσιώθηκε κατά κάποιο τρόπο μέσα μου αφηγηματικά, εκείνη η επαναστατική ιδέα που λέει πως αν υπάρχει ισχυρή πίστη, τότε όλα μπορούν να συμβούν.
Στόχος μου λοιπόν, θα μπορούσε να πει κανείς πως ήταν μέσα από “Το Ιπτάμενο Σαλιγκάρι” με έναν παραμυθένιο αλλά και υποσυνείδητα αποδεδειγμένα αποδεκτό τρόπο, να αποδώσω μεταφορικά χρησιμοποιώντας κάποιο αυταπόδεικτο παράδειγμα, ένα παγκόσμιο αξίωμα της ύπαρξης.
Τον νόμο που λέει πως όταν οποιαδήποτε επιθυμία μας συνοδεύεται από βαθιά πίστη και πειθαρχημένη προσπάθεια υλοποίησής της, τότε απαλείφεται αυτόματα κάθε εμπόδιο εκπλήρωσής της.
Το αποτέλεσμα της συγγραφής του παραμυθιού αυτού τελικά όμως, ήταν να αποδομηθεί πρωτίστως σε εμένα τον ίδιο, ακόμη και η τελευταία αμφίβολη πεποίθησή μου σε σχέση με τις δυνατότητες μας όσον αφορά την επίτευξη των θαυμάτων. Πιο συγκεκριμένα θα πω ότι δημιουργώντας έναν μύθο…απομυθοποίησα κάθε αντίσταση και κάθε απαισιόδοξη σκέψη μου σε σχέση με την ιδέα και το όνειρο που είχα από μικρό παιδί, ότι μπορώ να “πετάξω”!
Ιωάννης Κουλάνης